GÜZEL bir soru gelmiş. Cevabını ortadan yazmak istedim.
Soru şöyle; “Merhabalar Mehtap Hanım. Sizden bir konuda yardım almak istiyorum. 16 yıllık evliyim. 14 yaşında oğlum var. Aslında iyi bir delikanlı. Babasını 5 yaşındayken kaybettik. Ben de annemle yaşıyorum. Oğlum küçükken onunla yeterince ilgileniyordum; ancak artık büyüdü. Ona yetmediğimi düşünüyorum. Hiçbir şeyini benden saklamaz. Yardım etmek için bazı sözler söylediğimde, beni her olaya duygusal bakmakla suçluyor. Erkek işlerine karışmamam gerektiğini söylüyor. Ne yapabilirim? Ne önerirsiniz? Yakın çevremizde onunla ilgilenecek aklı başında yetişkin bir erkek yok. Size saçma gelir mi bilmiyorum veya böyle bir şey istemeye hakkım var mı onu da bilmiyorum ama bu konuda kardeşiniz bize yardımcı olur mu? Yaşam koçluğu veya terapi için illaki ciddi bir sorun olması gerekiyor mu?”
Öncelikle hemen söyleyeyim, terapi desteği veya yaşam koçluğu hizmeti almak için illaki abartı sorunlar yaşamanız gerekmiyor. Hatta bizim işimiz aslında “yaşam kalitesini yükseltmek” üzerine kurulu. Oysa insanımız bize son noktalarda, krizin eşiğinde, psikoloji iyice bozulduktan sonra geldiği için, bizler hep kriz çözen kişi durumuna düşüyoruz.
Şimdi gelelim erkek evlat için yaptığımız ve son birkaç yıldır çok da sevildiğini gördüğümüz erkek çocuklar için destek programımız hakkında bilgi vermeye...
Bir evlat düşünün!
Gözünü açıyor dünyaya, annesiyle büyüyor. Annesiyle gezmelere gidiyor. Annesinin arkadaşlarına takılıyor. Okullar açılıyor, dersleriyle annesi ilgileniyor. Okul sorunlarıyla annesinin yöntemleriyle baş etmeye çalışıyor.
Gittiği ortamlarda, geliştirdiği yakın arkadaşlık ilişkilerinde annesinden gelen uyarılarla düzen oturtmaya çalışıyor. Bir süre sonra annenin kendisine ve zorluklarına yetmediğini fark ediyor.
Niye mi?
Çünkü o bir erkek! Anne yardımı, anne desteği belirli bir yere kadar ona eşlik edebiliyor. Daha sonrasında bayrak yarışını bir “adam”ın devralması gerekiyor!
Kim olacak o adam peki?
Cevabınız net biliyorum. Babası. Öyle oluyor mu dersiniz?
Haklısınız, ben de sanmıyorum!
Babaların kafa dinlemeye bile ayıracakları vakti yok
Günümüz babaları çok yoğun. Ya aşırı yoğun erkek evladıyla ilgilenecek vakti yok veya oğlunun yaşadığı çağın kurallarını bilmediği için kendi zamanından kalma yöntemlerle yardım etmeye çalışırken, oğluyla arasında oluşan derin uçurumu göremiyor. Gerekçe ne olursa olsun olan erkek çocuğa oluyor, adam olma serüveninde kendisini yalnız hissediyor.
Faturalar, ödemeler, çocukların okul ve dershane taksiti derken babaların aslında kafa dinlemeye bile ayıracakları vakti yok, biliyorum. Derdim de kimseyi suçlamak değil. Durum tespiti yapmaya çalışacağım ki; ardından çözüm yolumuzun ne kadar önemli olduğunu hissettirebileyim sizlere. Söylediğim gibi ödemeler ve babaların faturalar için koşturmaları, evlerine ve evlatlarına zaman ayırmaları noktasında sorun oluşturabiliyor. Ellerine geçen kısa zamanı da nasihat ve derslerin nasıl olduğunu sormakla tüketiyorlar maalesef. Derken oğulları, büyüme sürecinde, hayatı erkek adam gözüyle algılamakta zorluk yaşıyor.
Bir de babasız çocuklar var. Ya anne-babası ayrıldığı için anneyle büyüyor ve babayı görmüyor ya da babasını kaybetmiş oluyor. Sonuçta evde ona yol gösterecek, duygu aktarımı yapabileceği, kendisine örnek olabilecek ve benzemeye çalışacağı bir erkek figürüyle karşılaşamıyor. Örnekleri çoğaltmak mümkün.
AĞABEY-ABLA MODELİ
Daha kaliteli yaşam standartlarında ise baba var; ama oğluyla bazı doğrular hakkında çatışma yaşamak istemiyor ve profesyonel destek almanın doğru olduğunu düşünüyor. Bu hizmetler söylediğim gibi yurtdışında fazlaca uygulanıyor. Bir uzman buluyorsunuz ve oğlunuzla iletişim kuruyor. Onun dersleri, hayata bakış açısı, hedef belirlemesi, kendi içindeki potansiyelini açığa çıkarması, doğru tercihlerle kendisini gerçekleştirebileceği mutlu bir hayat organize etmesi için destek oluyor. Aslına bakarsanız “baba” gibi ilişki kuruyor oğlunuzla. Böylece kendisini güvende hissediyor, erkek adam olmayı sağlıklı bakış açısı olan sağlıklı bir adamdan öğreniyor.
Çok keyifli bir çalışma...
Benzeri kızlar için de geçerli tabii. “Ev Ablası/Ev Abisi” gibi düşünün. Psikolojik destek almaktan farklı. Onunla iletişim kurup, yaşantısına eşlik eden, yol gösteren, kendisini bulması ve doğrularını belirlemesi için elinden tutan bir ilişki. İlginç yanı psikolojik destek almaya ayak direyen gençler, bu uygulamayı seviyor ve devam etmek istiyor.
Gönül, her çocuğun kendi anne-babasıyla, sağlıklı şekilde büyümesini istiyor bence. Kendi adıma benim gönlüm bundan yana. Ama şartlar, olanaklar, imkânsızlıklar, ölümler, ayrılıklar, aşırı yoğun çalışma temposu buna engel oluyorsa, doğru destek yöntemleriyle harekete geçmekten kimseye zarar gelmez diyeyim.
Sevgiyle kalın...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder